رابطه ناامنی غذایی با برخی عوامل اجتماعی- اقتصادی و تغذیه ای در مادران دارای کودک دبستانی شهرستان ری در سال ۱۳۸۹

سابقه و هدف: 20 تا 40 درصد ایرانیان از ناامنی غذایی رنج می برند. عوامل مرتبط با ناامنی غذایی در هر جامعه متفاوت است و باید مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل مؤثر بر ناامنی غذایی درشهرستان ری انجام شد. مواد و روشها: این بررسی توصیفی مقطعی روی 430 مادر دارای کودک دبستانی در سال 1389 انجام شد. نمونه گیری به صورت خوشه ای دو مرحله ای انجام گرفت. پرسشنامه های امنیت غذایی (usda) و یادآمد 24 ساعته خوراک تکمیل شد. اطلاعات مربوط به وضعیت اقتصادی و خصوصیات اجتماعی و فرهنگی توسط پرسشنامه اطلاعات عمومی بررسی شد. آزمون کا-اسکوار، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون ساده مورد استفاده قرار گرفت. یافتهها: میزان شیوع ناامنی غذایی 2/50% بود. تحصیلات بالاتر مادر و هم چنین سرپرست خانواده، جایگاه شغلی بالاتر سرپرست خانواده، مالکیت واحد مسکونی و امتیاز بالاتر امکانات و تسهیلات زندگی با ناامنی غذایی ارتباط معکوس داشت. با افزایش بَعد خانوار، ناامنی غذایی در افراد مورد مطالعه بیشتر شد. دریافت تمام درشت مغذی ها بجز چربی، در گروه ناامن غذایی به طور معنی داری کمتر بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که برای بهبود وضعیت امنیت غذایی خانوار لازم است به ارتقای تحصیلی افراد خانوار و ارتقای شغلی و اقتصادی خانوارها توجه بیشتری شود. هم چنین، سیاست های کنترل جمعیت با تأکید بیشتر پیگیری شود. واژگان کلیدی: ناامنی غذایی، مادران، وضعیت اجتماعی- اقتصادی، دریافت غذایی، شهرستان ری